Trouveurs (B) Americana - Singer-songwriters De Floeren Aap Mechelen (29-02-2020) reporter: Steven Kauffmann & photo credits: Anja Cleemput info club: De Floeren Aap info band: Trouveurs © Rootsville 2020

 

De Trouveurs hebben het gevonden: het perfect partnership in crime en een apart maar wondermooi muzikaal idioom waarbinnen ze naar hartenlust kunnen navigeren en hun publiek bij het nekvel grijpen. Filosoof Benjamin Steegen (ex-Sons of Navarone) en muzikale wederhelft Jeff Cardey, uit Canada en thans lid van Rawhide, Tennessee Studs en de Louvat Bros puren uit het betere americana universum en brengen hierbij uit hoogstpersoonlijke en creatieve wijze hulde aan een select kransje eminente singer-songwriters die hun zeer nauw aan het hart liggen. Dit gebeurt op virtuoze wijze op mandoline en gitaar en met twee stemmen die op welhaast hemelse wijze “blenden”.

De hooggespannen verwachtingen werden dan ook vanaf seconde één ingelost met de vintage feel van John Prine zijn “Paradise” en een illuster maar adembenemend “Clay Pigeons” van ene Blaze Foley, wiens oeuvre we in de loop van de avond gelukkigerwijze beter zouden mogen ontdekken. Jeff Cardey toonde zich van meetafaan een meester op de mandoline, terwijl de zang van Benjamin je direct midscheeps trof.

Subliem, heet dat dan. Het ging stemmig verder op 2 gitaren in het desolate “Snowin’ on Raton” (Townes Van Zandt) en ook een ongekende parel van Tom Petty, getiteld “Walls” kreeg een exquise “Trouveurs”-behandeling. Naast twee songs van Guy Clark werd ook “Mad World” van Tears for Fears vakkundig uitgebeend en verschaft van een heerlijk laagje doorleefde patina. De eerste set werd afgesloten door “Small Town Hero” van Blaze Foley die het pad naar succes effende voor Lyle Lovett kwamen we te weten, ook mits diens “Nobody knows me”.  

Dit optreden zat als een handschoen binnen het gezellige kader van Ad Musters en eega zijn “De Floeren Aap”, een rustiek gerestaureerde herberg waar een aandachtig publiek savoureerde wat onze Trouveurs hier ten berde brachten, je kon bijwijlen een speld horen vallen en het was goed zo. Natuurlijke klasse en muzikale autoriteit noopten tot eerbied en aandacht voor wat hier zo mooi gebezigd werd door onze twee piekfijn uitgedoste gastheren. Set 2 ging lijzig mooi van start met wederom Lyle Lovett, gevolgd door een mooie mijmering van John Prine over een Vietnam-veteraan in “Sam Stone” en het op twee gitaren begeleide “Nothing” van Townes Van Zandt. “Damascus” (Wyatt Rice) was een felgesmaakte vinnig gebrachte instrumental.

En dan was het tijd voor een trits love songhs, jawel. “Picture Cards” en “If I could only fly” van Blaze Foley en Christie Moore zijn traditional “Black is the colour” verwarmden onze geesten en harten collectief en met veel kippevel. Diezelfde Blaze Foley deed ons zowaar nog meezingen in de presidentiële protestsong “Oval Room” en met bissers, het tweestemmige “Ooh Love” (Blaze Foley) en “Feel like going home” (Charlie Rich) werden we de nacht ingestuurd. Het slotakkoord van een avond vol hartsgewijze en cerebrale grandeur et saveur, trouvé chez les Trouveurs, touché ;-)